Ideëen omtrent programma1.
Inhoud: een televisieploeg gaat naar een reeks kunstenaars van verschillende continenten om daar samen met de kunstenaar een werk te maken. Tijdens hun scheppingsproces wordt er een inkijk gegcreëert in het sociale en culturele klimaat van het desbetreffende land/continent.
Titel: Hadden wij dit eveneens de naam ‘Zigeuners van de kunst’/’Zigeuners der kunst’/ ‘Zigeuners der kunsten’ meegegeven?
Voor mij volstaat deze titel. Ik was ook aan het denken aan ‘Arte Povera’. Omwille van de metier waarmee het gemaakt is en de filosofie daarachter, maar daar straks over meer.
Inhoudelijke opmerkingen: Zou het ‘dramatisch’ niet beter wezen, als we in plaats van 1 hoofdpersonage, de kunstenaar, een 2de personage er bij sleuren. Want nu zit de kans er in dat het een reportage over de kunstenaar wordt en niet een reportage over de context waarin de kunstenaar in vertoeft.
Daarbij als we, gelijk als in onze situatie nu, 1 persoon nemen als centrale punt dan gunnen we onszelf als programmamakers geen onverwachte zaken, die enorm spannend kunnen wezen. Als we nu een kunststudent uit België meenemen op onze reis naar de kunstenaar. Krijgt onze visie, een Westerse visie, op het continent een gelaat; wat leuker is om naar te kijken. De ontmoeting van student en kunstenaar, en het samenwerken aan hetzelfde werk, zal een ontmoeting, een samenwerking, zijn van ervaring en leergierigheid (/hoop), ouderdom en jeugd. Juist deze situatie zal een enorm dramatische spanning teweegbrengen.
Vormelijke opmerkingen: Het is aantrekkelijk om deze reportages in een stijl te willen verfilmen als die van Alejandro González Iñárritu. Zwierig camerawerk, felle kleuren, hippe muziek,… Maar we zijn een kunstzender, als we ons dan vormelijk gaan verhangen aan hedendaagse hipheid zonder interesse in de geschiedenis en diens onontgonnen gebieden; verliest ons programma aan geloofwaardigheid. Ik was vormelijk aan het denken aan arte povera. Een stroming die opkwamen in de jaren ’60 in Italië en als doelstelde de identiteit, maar ook de eigenwaarde die na W.O.2 verlore was gegaan, van de Italianen terug heruit te vinden. Bij deze reportages hebben we immers hetzelfde doel, lijkt mij.
Arte povera wenste klassieke thema’s te visualiseren in alledaagse banale materie. In ons geval zou dit ‘uitgespoelde kleuren’, trage en ruwe montage, en op DV-tapes gefilmd; kunnen wezen.
Arte povera: arte-povera [It. arme kunst] is een richting van de moderne kunst die teruggaat naar eenvoudige en minimale grondvormen en die voor een deel overgangen vertonen naar de concept-art of land-art. arte-povera is een beeldende kunstvorm met waardeloze goedkope materialen die nieuwe identiteit krijgen door de eigen bewerking van de kunstenaar.
Het einde van de jaren 1960 betekent voor de kunst- en museumwereld een ware ommekeer. Enerzijds verlaten beeldhouwers en schilders de tentoonstellingswereld en stappen ze de natuur in om daar nieuwe vormen van beelden te ontwikkelen.
Anderzijds wordt de natuur in het museum binnengebracht. De Arte Povera zoekt naar eerlijke materialen (maar daarom niet arm) om tot de essentie van de (Europese) cultuur te komen. Tot de thema's van de arte povera behoorden de wortels van de cultuur en het leven, verschillende bronnen van energie, en vooral energie als oerkracht.
Over het algemeen wordt onder de Arte Povera een verzameling Italiaanse kunstenaars verstaan die tussen 1967 en 1971 gemeenschappelijk tentoonstellingen hielden vanuit een specifiek idee over kunst. De naam is afkomstig van de kunstkritikus Germano Celant die ook de eerste tentoonstellingen organiseerde.
Ondanks de enorme verschillen tussen de kunstenaars zijn er een aantal gemeenschappelijk uitgangspunten te ontdekken:_- Een nadruk op het proces dat aan het werk voorafgaat of op het werk volgt. De persoon van de kunstenaar kan geïntegreerd in het werk worden opgenomen._In La mia altezza, la lunghezza delle mie braccia, il mio spessore in un ruscello. stelt Penone zichzelf tegenwoordig in de maten van de bak en de afdrukken van gezicht, handen en voeten. Het natuurlijke proces van de stroom en de omgeving maken deel uit van het werk en maken deel uit van het proces._- Het afwijzen van het traditionele kunstobject en het vervangen van dit object door alledaagse ervaringen of dingen. Veel arte povere kunstenaars maken werk dat specifiek voor een locatie wordt gemaakt. De betonnen bak in de beek van Penone is gemaakt op locatie._- Het gebruik van ongewone materialen, arme materialen, die voortkomen uit de natuur; bladeren, boomstammen, water uit een beek, de eigen huid._- Het gebruik van eenvoudige vormentaal._- Het oplossen van onderscheid tussen de verschillende genres in de kunst._- De informele en levendig uitziende kunstwerken werden wel gezien als een reactie op de toenemende abstrahering en verontmenselijking van met name de Amerikaanse kunst van die periode.
Arte Povera Kunstenaars zijn o.a. Mario Merz, Kounellis, Pistoletto, Luciano Fabro, Gilberto Zorio, Penone, Paolini, Giovanni Anselmo, Cucchi en Chia.
Arte Povera een niet-verhalende kunst. Het gaat de kunstenaars er niet om nieuwe ideeën, verhalen of dingen toe te voegen aan de wereld, maar om verandering of herkenning van (vooral natuurlijke) dingen die er al zijn. Arte Povera is zo een kunststroming die werkelijkheid reduceert, begrijpelijker probeert te maken.
(De minimal-art is eveneens een vernieuwende stroming uit de jaren zestig. Zij is van Amerikaanse origine en wilde de beeldhouwkunst terugbrengen tot zijn meest elementaire vorm.)
http://www.kunstbus.nl/verklaringen/arte-povera.html
.png){kind=link}
